Ayutthaya, vrijdag 15 februari
Ayutthaya, zaterdag 16 februari
Hanne en Hilde vertrekken, zondag 17 februari
Hanne en Hilde pakten gisteren al in en we hebben dus deze morgen rustig de tijd om naar de luchthaven te vertrekken (ik schat dat we 50 km moeten rijden, dus één uur op de goede thaaise snelwegen. Hanne is toch vroeger beneden dan gewoonlijk.
We ontbijten aan het betonnen tafeltje met bijbehorende bankjes dat voor de kamion staat, net als op een echte kamping.
Piet was al heel vroeg naar de tempel vertrokken maar die was nog gesloten, tot acht uur volgens zijn informatie. Na het ontbijt precies om acht uur is hij al weer op weg en komt terug met een paar amuletten, enkele geluksbandjes en twee noedelsoepjes. Het inpakken verloopt bijzonder vlot en terwijl onze toeristen naar het tempelwinkeltje trekken vul ik de watertanks.
We moeten nog dwars door Ayutthaya en ik koop er nog twee verse ijsblokken. We raken vlot op de snelweg richting Bangkok (10 vakken). Wanneer we een kilometer of tien voor de luchthaven zijn klimmen we op de "elevated tollway" om de files beneden te vermijden. Enkele kilometer verder staat reeds de afrit "international airport" aangeduidt. Even verder zijn alle aanduidingen naar de internationale luchthaven verdwenen. Gelukkig hebben we maar drie mogelijkheden: de airforce basis binnenrijden, op een U-turn brug , of een beetje naar links en dan naar rechts en dat blijkt ook de goede richting te zijn. We rijden het bord "international arrivals" maar "international departure" blijkt niet te bestaan. We rijden het luchthaventerrein binnen via de "domestic" terminal en komen via het interne wegennet (dat duidelijk niet voor vrachtwagens is ontworpen) uiteindelijk toch op de eerste verdieping van het internationaal luchthaven gebouw terecht, precies op tijd: twee uur voor de vlucht naar Munchen vertrekt. De ganse meute verdwijnt in het luchthavengebouw terwijl ik bij de kamion blijf die hier nogal midden op de brug staat. Barbara ziet er eerder verdrietig uit als ze terug uit het luchthavengebouw komt het waren voor haar een leuke tien dagen en ze had graag meegevlogen naar haar vrienden en vriendinnen in Brugge.
De non vertrekt richting Pattaya, maar eerst moeten we dwars door Bangkok. Gelukkig kan dit via de tollway die voor het grootste deel gewoon op palen staat vijftien tot twintig meter boven de drukke straten. Voor de thaise chauffeurs is de tollway relatief duur zodat het er vrij rustig is. We moeten alleen oppassen aan twee zeer ingewikkelde verkeerswisselaars waar er enkel wegwijzers staan naar wijken en straten in Bangkok. Gelukkig is dit reeds de derde keer dat we op het kluwen van toll en expressways in Bangkok rijden en we kennen dus al heel wat wegen en wijken uit het hoofd zodat we de snelweg naar Pattaya foutloos vinden.
De eerste 54 km vanuit Bangkok blijven we permanent op een hoge brug rijden. In het totaal reden we vandaag maar liefst 90 kilometer op 15 meter boven de grond. Volgens mij is er veel kans dat dit de langste brug van de wereld is. Op de brug is echt niets om te eten, dus rijden we door tot aan het einde van de brug even voorbij Chonburi. We bestellen vier maal "gao put" en tweemaal "gao sooay" in een eethuisje langs de snelweg en dan gaan we door naar Pattaya. In plaats van door te rijden naar het luchthaventje van Pattaya waar P2 (zeg pietoe) een plaats voor ons reserveerde, rijden we naar het strand van Jomtien waar we een Wat (een boedistische kamping dus) vinden aan het strand.
Een opdringerige journalist van de Chonburi Post (of zoiets) dwingt een interview af. Eerst bel ik P2 op om te zeggen dat we zijn aangekomen. We lachen ons te pletter met de journalist die veel papier nodig heeft en zijn interviewtechniek waardoor hij niet veel te weten komt. Gelukkig worden we door P2 bevrijd die ons uitnodigt om te gaan eten.
P2 komt ons afhalen met Pin en Patat. Zijn maxicab pickup met carryboy heeft voldoende plaats in de koffer voor alle kinderen en jong volwassenen. We gaan eten naar een groot restaurant waar er op het podium thaaise dansen en live muziek wordt opgevoerd. Pin besteld heerlijke gerechten: reuzegarnalen als beignet gefrittuurd, kip met paddestoelen en cocos, zoetzure kip, spareribs, gebakken rijst (gao put dus),.... Sofie en Piet hebben meer interesse voor het podium dan voor het eten, en Sofie mag ook optreden.
We worden op onze kamping afgezet en morgen komt P2 mij om 11 uur halen om naar het immegratiebureau te gaan want onze visa verstrijken overmorgen (zijn wij dus al een maand in Thailand ?!?!)
De kamion staat niet in de schaduw onwille van de begrafenis en dat hebben we deze morgen snel geweten. Tegen acht uur dertig is het echt heet op het dak, dus van uitslapen is er geen sprake. We ontbijten en pakken in en verplaatsen de kamion vijftig meter onder een boom.
P2 staat rond een uur of elf aan de Wat. P2 moet nog elke drie maanden naar de immigratie om te vertellen waar hij woont, en moet elk jaar een nieuw visum aanvragen, alhoewel hij al vele jaren in Pattaya woont en getrouwd is met Pin die een echte thaaise is, makkelijk maken ze het hier niet voor de buitenlanders. Na een kwartiertje heeft P2 zijn zaken al geregeld en ben ik aan mijn vierde formulier. Als alle zes de formulieren zijn ingevuld blijkt er ook nog een achterkant te zijn die moet worden ingevuld. Eenmaal dit gebeurd en ik de formulieren wil afgeven is het etenstijd en gaan alle immigratieofficieren aan hun bureau hun middagmaal verorberen. Ik blijf geduldig wachten aan de balie. Na het eten blijken de kopies van de pasporten niet te volstaan. De officieren hebben naast het kantoor zelf een winkeltje opgezet met een kopieerapparaat en een polaroid camera. De kopies kosten er 5 Bath, zo verdienen ze ook nog wat. Onze computerfoto's worden gelukkig wel aanvaard en éénmaal de discussie wordt gestart waar onze verblijfplaats is in Thailand wordt de doeanier echt vriendelijk. Ik geef hem het visitekaartje dat we in Kuala Lumpur lieten maken en hij begint vol bewondering vragen te stellen over onze reis en onze kamion. Helaas kan de visaverlenging vandaag niet worden afgeleverd, morgen moet ik terugkomen. Om de hoek vindt in P2 die een koffietje drinkt en een bonensoep eet. Hij trakteert mij ook een koffie en daarna wippen we even bij hem thuis binnen. Het is een proper huisje in thaaise bungalowstijl waar Pin ook een kapsalon heeft. Ik ontmoet er een belgisch koppel dat ook een buitenverblijf heeft in Dokkrai. P2 brengt mij terug naar de Wat in Jomtien.
Barbara is gaan internetten en Piet en Naas staan klaar om de straat over te steken naar het strand. Het gezin heeft al gegeten (hamburgers uit de Seven-Eleven) en ik eet dan maar wat boterhammen met heerlijke belgische kaas. Daarna ga ik met Heidie zoals alle toeristen in Pattaya op het strand onder een parasol in een strandzetel liggen lezen. Naas, Piet en Sofie zitten natuurlijk in het water. Het strand is hier maar enkele meters breed, en de zee is rustig en wordt maar zeer traag dieper, ideaal voor Piet en Sofie. Als Barbara terug is van het internetten, test ze haar nieuwste aanwinst: een blauwe bikini. Ik lees de Knack en verbaas mij bij elke paragraaf over dingen die elke europeaan wel weet, van het wereldgebeuren, en zeker van het belgisch nieuws, weten wij dus duidelijk zo goed als niets meer. Het is voor mij echt bizar om iets te lezen over de belgische politiek, dit is echt een ver van mijn bed show geworden. Dat Spirit, CD&V en SP.A bestonden had ik tot vorige week echt geen enkel besef van, laat staan dat ik één van de recente hete hangijzer zou kennen. Voor lijkt het alsof ik iets lees over Tonga of Tuvalu (nvdr: Tonga is een eilandengroep in Polyynesië, Tuvalu ligt in het zuidpacifisch bekken ten zuiden van Kiribati). Na een uurtje lezen ga ik dan ook maar wat ravotten met de kinderen in het warme water.
Als de avond valt krijgen Piet en Sofie lekker eten van Barbara (speciaal eitje natuurlijk) en verzetten we de kamion weer naar een plaats waar de muskietententen kunnen worden opgezet. Als Piet en Sofie boven zijn vertrekt Heidie met Barbara en Naas naar de Tesco Lotus enkele kilometer verderop. Ik lees het dagboek van het bezoek en typ wat (zie hier net boven)
Ahaa er komt een Songthaew opgereden. Home delivery van de Tesco Lotus, ze helpen zelfs de aankopen in de kamion zetten, van service gesproken.
van Pattaya naar Dokkrai, dinsdag 19 februari
Tegen negen uur komt P2 mij ophalen om onze verlengde verblijfsvergunning (we zijn immers in Thailand zonder visum) te gaan ophalen bij de immigratiedienst in Pattaya. Naas en Sofie gaan mee. Terwijl P2 nog wat inkopen doet in de Tops (want straks gaan we naar Dokkrai en daar zijn niet veel winkels) wandelen wij langs Pattaya Beach Road naar de immegratie. Langs de Beach Road is er de ene bar na de andere, achter de bar enkel luchtig geklede diensters en op de barkrukken reeds in de vroege morgen eenzame bier drinkende mannelijke toeristen. Op de zee zijn de paragliders reeds zeer actief. We wandelen domweg voorbij de Soi (zijstraatje) waar ze het immigratiekantoor hebben verstopt en moeten dus op onze passen terugkeren. De stempels staan nog niet in onze passen, maar na vier minuten hebben we toestemming om nog tot 1 maart in Thailand te blijven.
We keren terug naar de Wat aan de Jomtien Beach. Ik sluit de electriciteit af en ga naar de hoofdmonnik om een donatie te doen. Een thaaise vrouw heeft net een oranje emmer met inhoud geschonken aan de monniken en krijgt een privé gebed van de hoofdmonnik, ik blijf geduldig wachten terwijl de gebeden in Sanskriet worden gepreveld (die de thaai zelf dus ook helemaal niet begrijpen). Barbara is gaan internetten en Heidie gaat haar zoeken maar vindt haar niet. We drinken dan maar een cola op een terrasje tot Barbara terug is. Uiteindelijk is het middag als we Pattaya uit rijden.
Het buitenverblijf van P2 ligt op ongeveer 75 kilometer van Pattaya. P2 rijdt voor en moet af en toe wachten terwijl de non rustig een heuvel opklimt. Tegen één uur dertig komen we aan in het hol Pluto. Een thaaise projektontwikkelaar bouwde hier een hotel met een groot zwembad, een landingsbaantje en enkele bungalows. De meeste van de bungalows zijn verkocht aan belgen die het als vakantiehuisje gebruiken. Er zijn nog enkele bungalows te koop voor 600.000 Bath. We ontmoeten Erik die hier woont in het kantoor van het vliegclub, en de vliegtuigjes van P2 onderhoudt. De "challanger" is het enige vliegtuigje hier in Dokkrai, een ultralight (185 kg) tweezitter met een houten propellor achter de vleugels, die uit met kunstofzeil overtrokken aluminiumbuizen bestaan.
De kinderen duiken het zwembad in. Aan de controletoren van het vliegveld staan een paar tafeltjes en bankjes. Een rieten afdak doet dienst als bar. Ik sla een babbeltje met P2 en Erik terwijl Heidie spaghetti klaarmaakt in de bungalow die we mogen gebruiken.
Tegen vijf uur hoor ik een grasmachine aanslaan. Bij nader inzien blijkt het de Challanger te zijn, P2 gaat de lucht in. Het verwondert mij dat dit kleine vliegtuigje zo snel de lucht in gaat, met een startbaan van 50 meter heeft deze ULM al voldoende. Na enkele rondjes rond het Dokkrai-complex komt het vliegtuigje zachtjes naar beneden.
Piet en Sofie krijgen kleine pannekoekjes. De jongens en de meisjes krijgen elk een kamer in de bungalow en de oudjes slapen op hun vertrouwde plaats, na enkele Knack-artikels.
We nemen vakantie. Katie indachtig heb ik twee projekten vandaag. Projekt nr 1: de douchecel waterdicht maken met silicone (dit moest eigenlijk al acht maanden geleden zijn gebeurd) en Projekt nr 2: het vervangen van een achterwiel door een reservewiel omdat ik gisteren naast de velg een scheurtje ontdekte. Heidie begint onmiddellijk aan de voorbereidingen voor Projekt nr 1, het WC hokje moet eerst goed gekuist worden vooralleer de naden met silicone kunnen worden dichtgespoten.
De kinderen zijn niet uit het zwembad te slaan en Piet wil leren zwemmen, zodat ik als redder toch moet aanwezig zijn. En tegen de avond zwemt Piet inderdaad de ganse breedte van het bad. Sofie wil ook leren zwemmen zonder bandjes, en het lukt al aardig om een beetje vooruit te komen.
De namiddag is te warm om aan de projekten te beginnen, die dus maar uitgesteld worden tot morgen.
Tegen de avond wordt de grasmachine weer uit de loods gehaald. We krijgen een luchtdoop van P2. Eerst mag Naas, hij scheert even later vlak over onze hoofden, piloot P2 is blijkbaar nog steeds niet uit zijn zotte jaren. Barbara verdwijnt even later uit het gezichtsveld en Erik neemt de radio om te horen of ze nog leven. Ook mijn zeventig kilogram krijgt de challanger in de lucht, ik neem de fototoestelen mee om wat luchtfoto's te maken. Vooral korte bochten zijn indrukwekkend in zo'n klein open vliegtuigje, de wind blaast volop langs je heen. De omgeving bestaat aan de ene zijde uit een tien kilometer lang stuwmeer, dat op bepaalde plaatsen zeer grillig overgaat in met hoog gras begroeide moerassen. De andere kant van Dokkrai is bezaaid met ananasvelden.
De avond slijten de volwassenen aan de controletoren, die eigenlijk de lokale bar is. Er is veel volk vanavond: vier koppels die samen op reis zijn, en een amerikaan.
Dokkrai, donderdag 21 februari
Anne is vroeg in de morgen aan de telefoon, ze is aangekomen in Pattaya. Morgen gaat Pietoe zijn zoon Patat afhalen aan school en dus zullen we dan ook Anne en Freddy oppikken.
Het silicone projekt raakt voor de middag reeds afgewerkt. Zelfs de deur van de badkamer wordt ingekort in de vliegtuigloods. Door het water dat onder de vloer van de douche sijpelt was de hardboard onder de linoleum opgezwollen waardoor de onderkant van de deur sleepte.
Barbara zou graag gaan internetten maar het dichtste café ligt in Plough Daeng op zes kilometer hier vandaan en in deze hitte is zes kilometer fietsen niet zo aantrekkelijk. Het zwembad is gelukkig frisser, en in dit 25 meter bad kun je echt zwemmen. Barbara zwemt twee keer 40 lengtes en ik raak toch aan 20 (500 meter).
Als er rond een uur of vier wolken komen aandrijven, ga ik vlug aan het werk voor Projekt nr 2. Een uur later krijgen we een stevige regenbui., zodat ik de wielwissel niet voor het donker kan voltooien.
's Avonds gaan we bij Erik langs en zetten een kopie van de digitale luchtfoto's op zijn computer, misschien zal hij ze gebruiken voor de website van Dokkrai airfield.