Bangalore - Chennai, vrijdag 14 december
Van de verslaggever terplaatse:
Kurrian komt ons na het ontbijten opzoeken. Hij brengt ons een exemplaar van zijn boek:... en een foto van zuster Theressa. Na nog wat gepraat nemen we afscheid: we hebben geluk gehad om hier te kunnen verblijven, in een grote stad is het niet gemakkelijk een rustige en veilige plaats te treffen.
We vertekken naar Madras, of liever Chennai, als alles goed gaat, ons laatste doel in India. Het duurt weer even voor we de stad uit zijn. Geen wegwijzers in de miljoenenstad, maar toch raakt koen zijn humeur niet kwijt en ook niet de weg. Na 25 km komen we op de NH4 en de weg is goed.
Tweehonderd kilometer door een heuvelachtig landschap met prachtige vergezichten, een goede baan met veel minder verkeer dan het stuk Chittradurga-Bangalore. Rond een uur of vier houd ik het voor bekeken, één of andere peesontsteking in mijn rechterhand komt weer boven en dan het rijden met een oude legervrachtwagen niet zo evident. We rijden enkele kilometer van de weg af door enkele mooie dorpjes en keren een stuk terug naar de kleinste nederzetting waar er ook al genoeg staarders blijken te wonen.
De ganse avond en nacht is het feest in het dorp waar we naast staan; we horen trommels en andere muziek op de achtergrond, maar dit is toch aangnamer dan getoeter van het verkeer.
Bangalore - Chennai, zaterdag 15 december
Gelukkige verjaardag epi !!!!
Van de verslaggever terplaatse:
Ik sta als eerste op en zeker 30 mensen hebben al post gevat rond de non ( en er komen er steeds bij) ondanks onze pogingen om hen duidelijk te maken dat we dat vreselijk storend vinden, blijven ze vriendelijk lachen en staan en zitten.
Vandaag is de weg ook goed en we komen goed vooruit. Net voor we madras binnenrijden ergers in een idylisch grasveld tussen een paar fabrieken stoppen we voor het middagmaal. Kort na de namiddag rijden we de non de tuin van de YWCA binnen. Aan de receptie van de international guesthouse zeggen ze mij dat we een kamer moeten nemen, maar dat als de security zegt dat we mogen parkeren, dat het O.K. is. Zogezegd zogedaan. De security wijst koen een plaats aan, en we zijn tevreden dat we zonder zoeken een goeie plaats vinden. Alhoewel het zaterdag is, en drie uur in de namiddag beslist koen om toch nog eens tot aan de haven te rijden want we moeten ons en onze non in Maleisië zien te krijgen. Barbara en Sofie blijven thuis en de rest gaat met de riksja naar de havenbuurt, George Town. We vinden de gebouwen waar de shipping compagnies zich bevinden. Na een kort bezoek aan dire compagnies hebben de indruk dat de truck verschepen geen reusachtig probleem zal zijn en zijn we vrijwel zeker dat wij niet met de boot zullen meekunnen. Maandag is het een feestdag en zijn alle kantoren gesloten, dinsdag komt Koen terug.
We slenteren nog wat in een volkse woonwijk in Georgetown. Het is er erg vies en vol mensen en ze zijn in feeststemming. We kopen brood en erin en papayas en keren terug naar de YWCA. Een vrouw komt van haar tak maken dat we hier niet mogen blijven als we geen kamen willen enz...enz...Wat discussie en weg is ze. Als 's avonds de kleintjes al slapen komt er weer een meneer die zegt dat we erg in de weg staan (wat niet waar is) en dat we morgen maar een oplossing moeten zoeken. In de guest-houuse zelf maken ze er geen probleem van. Afin, we zullen zien. We staan vlakbij een klein gebouwtje, een home voor tien studentinnetjes die erg vriendelijk zijn en een babbeltje komen slann.
Chennai, zondag 16 december
Hoe het mogelijk is dat de indiërs zo vroeg in de morgen zoveel lawaai kunnen maken blijft ons een raadsel, bovenop het moter en toeterlawaai van de straat is er ook deze morgen reeds vòòr zonsopgang vrij luide muziek te horen, na een uur muziek of zo wordt het dan iets stiller. Wie of wat de bedoeling hiervan kan zijn weten we nog steeds niet, India is duidelijk niet van plan al zijn mysteries te openbaren tijdens onze eerste reis.
Na het ontbijt ga ik met Naas en Piet op zoek naar een andere slaapplaats in de buurt. Het Salvation Army hostel om de hoek kan ons alleen een parking voor de deur op de straat aanbieden. Bij de YMCA hebben ze meer plaats, en lieten ze vroeger ook overlanders en kampeerders toe, maar vandaag kan niemand beslissen of we kunnen kamperen omdat de manager hier op zondag niet is; ook na lang aandringen komt er geen oplossing uit de bus, niemand van het personeel durft een beslissing nemen. We keren terug naar het YWCA en proberen de manager te vinden, tevergeefs. De receptioniste lost het simpel op: "no solution". Ook als ik er haar op attent maak dat de C van YWCA "Christian" betekend blijft ze bij haar eenvoudige oplossing: "no solution". De kassier die ook achter de balie staat denkt er duidelijk anders over, hij betreurd dat de C eerder Commercial dan Christian begint te betekenen en zoekt voor ons een oplossing. Eerst bied hij ons aan om het tarrief van een kamer te betalen, maar 550 roepies voor een verre van ideale plaats lijkt ons sterk overdreven. Daarna belt hij het YMCA en verkrijgt daar ook dat we kunnen staan als we een kamer betalen. Uiteindelijk vindt hij een oplossing tien kilometer verder in een Youth Hostel die gewoon is van overlanders te ontvangen. Hij bedingt telefonisch een voordelig tarief voor ons (145 roepies per nacht) en legt met handen en voeten uit hoe we er gemakkelijkst naartoe kunnen rijden.
Even later rijden we dus dwars door Chennai langs het Central Station, High Court, Parry's Corner, een verkeerd manouver dat ons een kilometer verder in de haven brengt, het Saint George Fort, de 12 kilometer lange Marina Drive die langs het brede strand loopt (hier in Chennai wordt het strand hoe langer hoe breder) om uiteindelijk in Indra Nagar te belanden waar we vrij vlot het Youth Hostel vinden. De lokatie is op het eerste zicht een beetje ontgoochelend, enkel een lege betonnen parking met gelukkig wat bomen en struiken errond zodat er toch niet te veel inkijk van de straat is. We kunnen echter niet onder de bomen staan en de toiletten en douches achteraan in de tuin worden door ons als te vuil geklasseerd.
We sluiten onze kamion af en gaan op stap richting strand. Op de hoek van de straat gaan we een sjiek indisch restaurant binnen. Duidelijk niet voor westerlingen, maar wel proper en voor ons zeer goedkoop (30 roepies voor een maaltijd). We bestellen vier maal Madras en tweemaal friet. De Madras Thali is echt uitgebreid. De tiental sterk verschillende smaken kunnen we niet thuiswijzen maar de meeste zijn echt wel lekker, en rijst is er a volonté.
We wandelen verder richting strand en zijn aangenaam verrast enkele supermarktjes tegen te komen. Enkele straten verder vinden we ook de beroemde "Foodworld" keten, tot groot jolijt van de tieners. Vooralleer we op het strand geraken, moeten we door een vies vissersdorp waar vooral het hamsteren van water indrukwekkende proporties aanneemt. Transport van water is duidelijk"big business" Het strand van het vissersdorp is kletsekiezig, een echte vuilnisbelt.
Het strand vlak naast het vissersdorp is gelukkig opgeruimd. Het zit vol mensen die gewoon naar de zee zitten te kijken. Enkele indiërs, vooral indische schonen met de zondagse sari, wagen zich tot hun knieën in de zee. De kinderen De Vaere schieten zich in hun zwembroeken en -pakken en verdwijnen in de woeste golven. Piet en Sofie blijven in het kleine zeetje. Na de plons doen we de dijk die vol met yuppies zit. Een riksja brengt ons terug naar de Youth Hostel. Waar er naast onze vrachtwagen vier symphatieke indiërs van 75 jaar in een kringetje op een klapstoel zitten hun tijd te verdrijven.
De avond is rustig, Naas en Barbara proberen enkele spelletjes uit het boek "wit begint en wint" En barbara wint op een na alle spelletjes. Pa zoekt hotels in Kuala Lumpur, Penang en Singapore.
En nu dezelfde dag maar van de verslaggever terplaatse:
In ons guide boek vind ik dat de Salvation army gueste house (of het leger des heils) om de hoek is. Koen en naas gaan er een kijkjje namen, plaats zat, maar aangzien de manager er niet is, kunnen we er niet parkeren. Koen slaagt er niet in om toelating te krijgen om te blijven waar we nu zijn, we vinden het logisch dat we betalen voor de parking water en electriciteit maar geen moyen, er is no solution. Een vrouw aan de balie is erg agressief, een man erg beminnelijk. Hij belt naar het youth hostel no'n tien kilometer van hier, waar we wel mogen staan. Tenten weer afbreken, en op zoek naar de youth hostel in indra nagar. Op het eerste zicht is het er niet ideaal. Omdat we weinig keus hebben blijven we hier en dat blijkt toch niet zo slecht te zijn.
We gaan 's middags thali eten en wandelen dan door naar het strand. Niet zo aardig en rustig als Arambol! Eerst komen we in een dorp aan de rand van het strand. En wat een rotzooi daar ligt, te vies om op te noemen. Voorbij het dorp is het strand veel properder, het si duidelijk dat het opgekuist wordt. Het is zondag en het strand zit vol yuppies. In belgië gaan de mensen naar het strand ofwel om te bruinen ofwel voor de kinderen ofwel voor beide, hier gaan ze voor de gezelligheid. Sommige vrouwen stappen tot enkelhoogte in 't water, de lange broeken en rokken mogen zonder probleem nat worden.
Onze kinderenn wagen zich in zwemkledij iets verder in zee. Piet en Sofie vallen op met hun bandjes; Bedelaars komen schooien en venters komen allerlei lekkers verkopen, waarschijnlijk niets voor onze darmen! Het is zondag en dus komt veel volk naar zee, niet echt voor ons. We wandelen nog een eindje verder. Er staan houten kinderpaardenmolentjes op het strand, een reuzenrad vaneen paar meter hoog, allemaal nogal middeleeuws in onze ogen, maar wel mooi.
Chennai, maandag 17 december, deel 1, 13 uur
Het was een zwoele nacht, het temperatuurverschil met het duizend meter hoger gelegen Bangalore is indrukwekkend is groot. Deze morgen was de buitentemperatuur 26°C en de binnentemperatuur 27.1°C, dit is toch bijna dubbel zo veel als eergisteren. De muggen profiteren van deze situatie en ook van het feit dat er een paar gaten in ons muskietennet zijn. Voor het eerst op deze reis ben ik samen met Mama en Piet muggen aan het vangen midden in de nacht.
Tijdens het ontbijt begint het dan ook te miezelen en even later begint het waarlijks te regenen en het regent nog steeds.
Mama Heidie naait natuurlijk de gaten in het muggengaas dicht die er al in zijn sinds we de eerste keer van het dak geregend werden (de nacht van 7 op 8 november). Om het gezellig te maken, en omdat we hier 220 Volt hebben voor de boormachine, herstel ik ons nachtlampje (dat reeds enkele dagen korsluiting veroorzaakt, zodat ook onze verstralers (die in alle richtingen schijnen als noodverlichting) niet meer werken. Barbara gaat emailen en Naas gaat browsen naar de website van Amul en op zoek naar de tekst van "ik ben naar amerika geweest" , een oude hit van de groenen die ook door Eddy Wally werd gebruikt toen hij op toernee was geweest naar de steeds. Ma wast en Pa is gaan vliegen.
Tis te zeggen ik ga kijken of het reisagentschap achter de hoek open is op de Ramjan feestdag. En ja Ramjan is een Moslim feest en de managers van de New East Coast World Travels, zijn dat blijkbaar niet. Air Malysia vliegt elke nacht op Kuala Lumpur aan een voordeeltarief van 11.470 roepies (± 300 Euro), vannacht is er nog plaats maar eerst moet de kamion vertrokken zijn. Hopelijks kunnen we van het voordeeltarief genieten want normaal moeten toeristen altijd een terugvlucht geboekt hebben vooraleer ze een toeristenvisum krijgen op de luchthaven van Kuala Lumpur.
Verder ga ik ook nog twee stukken ijzer gaan kopen om de portebagage met manieren te herstellen.
Babara en Naas worden op het internet onderbroken door een simpele korsluiting en vertrekken even later in de regen (na een zoektocht naar regenjassen in de buitenbakken) met de fiets naar Foodworld, een moderne supermarkt drie straten van hier.
En nu dezelfde dag maar van de verslaggever terplaatse:
Het regent, het regent!! Daarvoor moeten we vijf maanden en duizenden kilometers rijden om onze eerste echte regendag te hebben.
Vannacht werden wij in de ouderlijke tent gekweld door de muggen. Mijn handen zaten onder de bloedvlekken van de kapotgemepte krengen. Het eerste dat ik dan ook deed vandaag is ons muskietent herstellen. Meer dan 20 gaten en scheuren dichten, ik was er dan ook een paar uurtjes zoet me.
Koen zoekt een riesburo op heir in de buurt. Naas en Barbara gaan internetten en ik begin een wasje. De dag bestaat voor de rest uit lanterfanten, een paar herstellingsken aan de non. Barbara maakt hamburgers, eerst fietsen zij en Naas in de gietende regen naar de lokale Foodworld. Piet en Sofie spelen in de regen en Piet maakt er zijn werk van de reuze plas water die naast de non ligt in de afvoerbuis te doen verdwijen. Veel werk maar 't is gelukt. Kletsenat zijn ze als ze weer binnenkomen. Naas studeert. 's Avonds maakt Barbara ook Pizza.
Dinsdag 18 december
E
Woensdag 19 december
E