met het (on)nodige comentaar van Barbara
Ho Chi Minh vrijdag 15 maart 2002
Na een reisje van 23h kwamen de zieke zenuwachtige Britt Broes en de langharige verwarde Thomas Van Hoestenberghe aan op het vliegveld van Ho Chi Minh, ofte nog altijd Saigon voor de Vietnamezen. Britt herkende haar metekind Pietje bijna niet meer die op haar toeliep, hij was gegroeid en veranderd van kleur! Heidi, Naas, Piet en Sofie stonden er als echte Vietnamezen op hun sletsen en donkerbruin van kleur. Een taxi op de luchthaven vastkrijgen was niet moeilijk, een redelijke prijs krijgen wat moeilijker. De non stond aan een hotel in een buitenwijk van HCM, en aldaar wachten Koen en Barbara op ons en de kado's. Bij het zien van de vele kilo's die we meegesleurd hadden, stonden ze een half uur sprakeloos. Daarna volgde een klein uur dankbetuigingen, kniebuigingen en handengekus aan onzentwegen. Britt vond dat het dan wel welletjes was, en zei dat de mensen die de kado's meegegeven hadden, er ook wel voor iets tussen zaten juist ja. We gingen uiteindelijk akkoord met 10 000 dollar gesleurvergoeding. De mensen thuis (emi, epi, moeke, vake, iti, meter nicole, mama lut, ignace ignace de vlag van Brugge 2002 is écht de max, en nog een pak anderen) worden natuurlijk vooral bedankt!
Er hing voor Thomas al enkele weken een kappersbeurt in de lucht, en de vliegtuigreis was er teveel aan. Piet, Britt en Thomas gingen in de buurt op zoek naar een kapper. Het eerste dat opviel in Ho Chi Minh was een enorme continue stroom van alle mogelijke brommertjes, scooters, tuffers, vespa's, moto's en camino's. Daartussen een paar fietsers, auto's en kamions. Alles wat een claxon heeft, claxonneert. Om als voetganger een straat over te streken, ga je op je gemak doch zeer beslist doorheen de stroom tuffers, waarbij je vooral de camions in de gaten houdt. De camions stoppen namelijk niet, de tuffers wijken een beetje uit naar links of rechts. Het eerste kapsalon dat we binnengingen vroeg natuurlijk , bij het zien van supertoeristen Britt en Thomas, een stuk teveel. Het tweede en het derde kapsalon, allemaal dicht bij elkaar en bestaande uit een paar verstevigde stoelen en een stel spiegels, waren toegeeflijker. Piet bleek een volleerd onderhandelaar te zijn, meertalig en zeer moeilijk van zijn stuk te brengen. De prijs was ondertussen gezakt van 40 000 dong (1000 dong: 3 BEF of een paar eurocent) naar 10 000 dong. Maar Koen had ons gezegd dat het struikgewas van Thomas snijden echt niet veel geld mocht kosten, hoogstens 1000 dong. Maar dat bleek wat weinig te zijn, bij het vermelden van die prijs lag het hele kapsalon plat van 't lachen. Uiteindelijk zijn we aan een Vietnamees gaan vragen hoeveel het voor hem kostte voor zijn haardos bij te werken, en dat bleek toch wel 10 000 dong te zijn zeker! Bij het volgende kapsalon stond ondertussen dezelfde kapper als ons tweede kapsalon van voor te beginnen, en die deed het werk zeer grondig voor 8 000 dong (er bleef 2 cm over). Het leven werd zo voor Thomas, bij een ruime 30 ° C, een stuk frisser. Piet vertelde ondertussen honderduit over al de avonturen die ze al meegemaakt hadden, en al de Vietnamezen keken vol bewondering naar de flinke jongen die door de Vietnamese straten liep alsof hij zijn leven nog niet anders gedaan had.
Bij de non aangekomen bleek de manager van het hotel wat lastig te doen, en de non moest verhuizen omwille van een Vietnamese trouwpartij. Een massa tuffers stroomde toe in het hotel, en we vreesden voor een uitgebreid publiek annex gejoel. Uiteindelijk bleek het Gele Gevaarte er niet slecht te staan gezien de trouwpartij, en onder begeleiding van claxons deden wij een heerlijke tuk in de daktentnetten onder de Vietnamese hemel.
Centraal in de dag van vandaag stond Koen zijn verjaardag: 4 decennia + 1! Voor vandaag stond dan ook géén gekibbel op het programma, en alleen maar liefde en vrede voor elkaar. We hadden gisteren besloten een weekje in de Mekong Delta rond te toeren. Het plan was: een "toertje" doen in de buurt van Ben Tre, Vinh Long en Tra Vinh. Rond 10h vertrokken we, de venten vanvoor, de vrouwen + Piet vanachter. Piet en Sofie waren een nieuw record aan 't breken op een Macspellteje, Britt lag lam van de warmte ingezakt op een zetel. Dankzij de kunsten van Kapitein Koen, kleefde er geen tuffer aan de banden na vijf minuten. Een eerste pitstop was aan een overdekt marktje tussen Ho Chi Minh en Tan An. Naas probeerde een hangmat aan een deftige prijs op de kop te tikken, de rest kocht groentjes en kuierde wat rond op het marktje.
Na een koffietje slalomden we verder tot vlak voor Tan An, waar we een zijweggetje van de R1 insloegen en zo tussen de koeien belandden om ons middagbroodje met heerlijke Belgische kaas, Vietnameze Tomaten, chilisaus en verse koriander met veel smaak te nuttigen. Een paar lokale Vietnamezen kwamen nieuwsgierig loeren na een partijtje koeiegesleur, en Koen trachtte enkele echteVietnamese keelklanken van hen te ontsnuffelen. Vietnamezen zijn héél vriendelijk en beleefd, maar ze lijken niet snel te verstaan wat je hen probeert uit te leggen. Deze brave boeren verstonden na een kwartier nog niet dat Koen ze enkel vroeg om van 1 tot 10 te tellen in het Vietnamees. De dorpsoudste kwam erbij, en we denken dat hij heel snel van 1 tot 10 geteld heeft in het Vietnamees, maar we zijn het niet zeker. Na deze taalles gingen we verder, en passeerden zo langs Tan An, en kwamen tegen 15h aan in My Tho.
Het centrum van My Tho is praktisch volledig omgeven door één van de negen grote armen van de Mekong en enkele van haar zijkanaaltjes, en heeft leuke marktjes en een sjieke laan langs de Mekong. De non werd net buiten het centrum geparkeerd, we deden een toertje langs de marktjes en kwamen zo op de sjieke laan uitkijkend op de Mekong. Na het bekijken van geplons van Vietnamezen in de Mekong, dronken we een cola en een teetje op een terrasje. Uit protest voor de dure drankjes, verkocht Naas de teekopjes terug aan de verbouwereerde verkoopster voor een paar honderd Dong. Voor de prijs die we moesten betalen voor de drankjes konden immers met gemak de kopjes en schoteltjes aangekocht worden. We passeerden op de terugweg dezelfde marktjes, en Sofietje kreeg er een beetje genoeg van steeds weer met verukking door alle Vietnamezen begroet en bepoteld te worden, Bij elke aanraking riep ze luid: NO!! Tot grote hilariteit van omstaanders, die in een groepje Sofietje + begeleider achterna zaten. We geraakten een uurtje voor zonsondergang terug bij de non, en moesten dringend een staanplaats zoeken voor de nacht.
Een beetje verder oostwaarts van My Tho ging een weggetje richting een boedhistische tempel. We geraakten niet binnen de poort, maar net erbuiten kon de 12 ton zware non wel staan. De daktenten werden onder grote belangstelling opgezet door Barbara en Naas, terwijl Koen met de plaatselijke politie-afgevaardigde wat ging discussiëren over het socialistisch regime en hun vertrouwen in de buitenlanders en zo. Ondertussen werden we bedolven onder geschenkjes van de vriendelijke Vietnamezen, vooral Sofie viel in de prijzen. Naast mango's en ander fruit kregen we bloemetjes, yoghourt en glazen beestjes. Britt, Thomas en Heidi maakten het verjaardagsdiner voor Koen: als entree gevulde chili-advocaten met ananas gegarneerd; le main-plat was pasta alla tomata e queso met nog vanalles derbij k had in geen maanden zo lekker gegeten. Als dessert: ananas en ander fruit op Vietnamese wijze geprepareerd. Degustief: cognac met cote-d'or! Wapeisje! Dan volgde nog een gezellige klets onder de vrouwen, waardoor we op een redelijk onbetamelijk uur gingen maffen (na middernacht!) en barbara om 3 uur (ik heb namelijk een beetje brieven geschreven en cassetjes volgezeverd). De non stond onder de palmbomen, naast wat grafzerken en een poeltje. Dat gaf samen een vrij surrealistisch én fantastisch decor voor in te slapen, temeer daar een stel brulkikkers om het uur begon te brullen. Wat een leven!
Ergens voorbij Vinh Long zondag 17 maart 2002
Happy Birthday to Matten Bogaert! Na het ontbijt, daktenten in dakbakken steken en ijsbrokken gaan halen voor in de frigo waren wijle were weg. De kijkertjes waren zeer teleurgesteld dat we weggingen, en zwaaiden ons bedroefd uit. Naas en Thomas probeerden elkaar te overtreffen qua reisgids om onze weg te vinden: de Lonely Planet vs. de vernieuwde Michelin. We reden natuurlijk onmiddelijk verkeerd, en kwamen terecht op een Cambodjaans baantje (= rood stoffig baantje met veel elektrieke draden en fietsers, brommers en Vietnamezen). De non had er niet de minste moeite mee, behalve dat er een paar brugjes eventueel konden instorten onder het gewicht van de non. Via een omweggetje kwamen we terug op de baan Ho Chi Minh-Vinh Long. Tegen 's middags kreeg Koen een deuk, en deed instantemente een tuk in de non. De rest ging een potje soep eten in een gat gelegen langs de drukke baan. Het uitleggen wat we wilden eten duurde even lang als het eten zelf, maar het was zeer lekker sappig.
Daarna gingen we verder langs de drukke baan, terwijl het warmer en warmer werd. Tegen het vieruurtje kwamen we op de tolbrug vlak voor Vinh Long (1,5 km, 20 000 dong camiontarief), alwaar wij een prachtig zicht hadden op één van de breeeede Mekongarmen. Onze eerste poging om een romantische slaapplaats te vinden langs de Mekong mislukte jammerlijk: Truong An Tourist Resort bleek een bullebak te hebben van een receptionist. De eerste keer dat het Gele Gevaarte in Zuid-Oostazië geweigerd werd, en het is nochtans 'a real piece of art'! Wijle verder richting Vinh Long, en kwamen zo in Vinh Long terecht! Vinh Long hebben we niet van dicht bekeken, omdat er lichtjes teveel mensen rondliepen om de non ertussen te parkeren. Langs de zuidkant verlieten we Vinh Long, en sloegen het eerste beste weggetje links in, want we wilden aan de Mekong staan!
Plots ging het vree zere, en stonden we tussen koeiebeenderen aan de kant van de weg, naast een prehistorische slagerij. Er dreven nog enkele ingewanden rond in een paar teiltjes, en naast het hok lag een grote stapel beenderen met restjes vlees aan. De non stond ertussen, en wij zagen dat het goed was. We kregen een hoop mango's, en deden een babbeltje met de vriendelijke Vietnamezen. Helaas vroeg één van de Vietnamezen eventjes later 10 000 dong voor de mango's. Hij heeft ze niet gekregen, het was immers een kadootje! 't Zou toch jammer zijn dat alles ook in Vietnam geld gaat kosten. Vlakbij de plaats waar we stonden, was een schoon dorpje, idyllisch gelegen tussen de palmbomen, moerasvarens en hyacinten. Bij het weerkeren naar de non deden we een poging wat eieren te kopen. Bij het onderhandelen, onder begeleiding van enkele Vietnamese families, kwam er plots een grappige Vietnamees op de proppen die verdacht goed engels kon. Hij bleek een engelse leraar te zijn in een high-school een beetje verder, en wou absoluut koffie met Thomas gaan drinken. Een afspraakje werd gemaakt om 20h, spannend! We kregen in de eierwinkel, die ondertussen een soort café geworden was, nog bezoek van een stokoude Vietnamees, die zich nog enkele Franse woorden herrinnerde van in de tijd van toen (Frans kolonialisme) en die ze voor de gelegenheid nog eens uit de kast hadden gehaald. Hij riep enkele onverstaanbare klanken, en trok reutelend wit weg. Hij werd afgevoerd, en wij kochten eindelijk onze tien eiers eerste klas (EEK). Met de buit keerden we huiswaarts en aten natuurlijk een omelet.
Om 19h stond de leraar engels Thomas reeds op te wachten, en na een tijdje waren ze weg, op zijne tuffer. Het was een speciaal sfeertje op de tuffer! Er werden overal vuurtjes gestookt om de rijstvelden te prepareren voor het regenseizoen, en dat gaf een speciaal zicht en geur in de nacht. Na een km of 5 kwamen ze aan op een soort peda voor leraars, en 't was daar een gezellige bedoening. Er werden wat Engelse en Vietnamese woordjes uitgewisseld, en zo werd duidelijk waarom de meeste Vietnamezen vreemd opkijken wanneer we hen met 'chao' begroeten. 'Chao' uitgesproken als 'tsjiau' wil namelijk zeggen 'gekookte rijstnoedel', terwijl 'chao' uitgesproken als 'tsjieau' wil zeggen 'goeiendag'. Een subtiel verschil, maar zeer belangrijk in de dagelijkse omgang! Er werd nog een bezoekje gebracht aan het lerarenclubhuis. Het werd nog een culinaire avond: na een diepgevroren ijsco met bonensmaak (walgelijk!) werd een glas gedemineraliseerd kokend water aangevoerd door de leraars die ondertussen door het dolle heen waren. Het rietje dat in het glas kokend water stak was ondertussen half gesmolten, maar het brouwsel werd door Thomas vanwege zijn grote dorst en beleefdheid toch binnengezwolgen. Blijkbaar had het een ontsmettend effect, want van het hoogst gevaarlijk ijsje (bleek achteraf) hebben noch zijn darmen, noch zijn maag last gehad. Om 20h30 was de pret plots gedaan, en werd Thomas afgevoerd, maar niet vooraleer beloofd te hebben dat hij de volgende dag eens naar de school zou komen. Om 7h 's morgens werd er afgesproken. (dit lijkt onmenslijk vroeg, maar om 6h komt de zon op en stijgt het kwik boven de 30°C onder de muskietennetten, en is gans Vietnam wakker). Er werd nog wat gezeverd in de camion en gespeeld met de huisgekko's, en de dag was wederom gepasseerd.
Ergens tussen Vinh Long en Tra Vinh maandag 18 maart 2002
Het eerst wat opviel 's morgens naast de slager was een gevilde koeikop, die mooi in het zicht was geïnstalleerd. Er bleek in de vroege vroegte reeds een Vietnamese koe te zijn geslacht in onze onmiddelijke omgeving, en elk stukje lag ergens ten toon gespreid. Heel het dorp was ondertussen lekkere koebrokjes aan het kopen, en ondertussen Het Gele Gevaarte druk aan het becommentariëren.
Stipt om 7h was mister teacher (zijn naam is waarschijnlijk Dwhy) present, en Britt en Barbara wouden ook wel mee naar school. Er was echter maar plaats voor 2 op de tuffer, en Barbara en Thomas gingen dan maar op pad. Bij de school aangekomen, kreeg de volledige school (zon 400 studenten) die juist de socialistische maandagsbrok te verwerken kreeg van de directeur, Barbara en Thomas in de gaten. Hilariteit alom, blijkbaar moeten ze er zeer grappig hebben uitgezien. Eerst was er de verplichte babbel met de directeur, en dan werden ze meegesleurd naar de klas van Dwhy. Het was dus de bedoeling dat de buitenlanders het uurtje engels vol zouden praten! Barbara koos voor de hazentaktiek en mengde zich listig onder de Vietnamezen, Thomas reageerde wat trager en stond zo onbeholpen voor de klas. Wat in het begin nogal gênant was, bleek uiteindelijk goed mee te vallen: Thomas als leraar! Barbara denk dat de helft van de klas Thomas niet goed begrepen heeft vanwege de moeilijke woorden die hij gebruikte. Volgens barbara snapte de leeraar zelf niet alles. Maar omdat hij dat niet wou laten merken aan z'n leerlingen schreef hij dan maar af en toe een woord op het bord. Het ging goed totdat er hem (thomas) gevraagd werd het Schotse volklied te zingen. Dat was er teveel aan, vooral voor Barbara die bijna gereanimeerd moest worden van het lachen. Das wel eenheel klein beetje heel veel overdreven De les was dan ook direct gedaan. Barbara en Thomas werden terug afgevoerd naar de non, en we konden vertrekken.
Doch Dwhy was nog niet helemaal weg, plots stond hij daar weer om koffie te gaan drinken met iemand in de buurt. Hij moest een halfuurtje wachten wegens ontbijtbelet, en dat vond Dwhy niet zo leuk. Hij zei tegen mij: Thomas has to come, other men is already whaiting too long Bij die iemand van in de buurt aangekomen bleek waarom: 't was de lokale politiechef. Nu is half Vietnam politiechef, maar deze chef miste zijn 2 pinken! Waarschijnlijk een overblijfsel van zijn Vietcongtijd, en er doemden onmiddelijk Apocalypsscenario's op voor Thomas zijn geest. Met deze man viel niet te spotten. De gemartelde vroeg papieren en raadde ons af verder te rijden. Thomas slurpte zijn koude koffie op, schudde de gemartelde zijn verminkte hand en vergat compleet de gevraagde papieren.
We besloten natuurlijk ook om verder te rijden langs het ingeslagen weggetje, het kon er wel eens interessant zijn! Helaas, na enkele km stond een bordje: verboden boven 6 ton. Dat waren er 6 te weinig, en het was nog een heel eind vooraleer we aan de Mekong kwamen. Dus keerden we om, en gingen richten Tra Vinh. Een 12tal km verder werd er gestopt in een dorpje zonder naam, en we zijn er zowat de hele dag blijven staan. We waren namelijk van plan een toertje met de boot op het water te doen, en we gingen daar niet veel geld voor betalen. Eerst werd er wat gediscussieerd met de meest nabije Vietnamezen, maar die vroegen zo'n 150 000 dong/h. Kon niet, en Thomas ging op pad. Na een paar omzwervingen in het zeer pittoresk dorpje, kwam de brave jongen aan het huis van de burgemeester uit. Die vroeg hem binnen voor de thee, en er werd wat gezellig gekeuveld over het weer en de politiek. De burgemeester (of chef van het dorp) bleek Frans te kunnen van in de tijd van de Fransen, en Amerikaans van in de tijd van de Amerikanen. Hij had daarbij 19 m3 water in zijn tuin staan (waarmee hij het dorp bevoorraadde van drinkwater), en een installatie om elke dag de waterbasisparameters van het stukje aftakking van de Mekong op te meten. Kortom, een interessante vent. Hij beloofde Thomas een boot voor 10 000 dong/h voor de ganse bende, en we konden met de non in zijn achtertuin staan. Kortom, een crème van een vent. Effectief, de 3h durende boottocht op de Mekongaftakking mét oorlogsveteraan-gids heeft ons 25 000 dong gekost. De burgemeester heeft waarschijnlijk wel nog zo'n 50 000 dong moeten bijsteken voor de bootbestuurders te betalen, maar dat kan voor een burgemeester geen probleem zijn. Hij zal zijn prijsvoorstellen waarschijnlijk wel wat moderniseren de volgende keer als er wakkere overlanders langskomen...
Het bleek helaas onmogelijk om de non in de achtertuin van de burgemeester te parkeren, omdat er zo'n laag Vietnamees hekken lager dan 3,3 m in de weg stond. Een beetje verderop vonden we dan gelukkig toch nog een plaatsje in het dichtbevolkte gebied: een droogstaand rijstveld, een 100tal meter van de weg en met zicht op andere rijstvelden. Eten en dodo. haha, toto dodo !!
Thu Thu'a dinsdag 19 maart 2002
Heerlijk geslapen in het rijstveld onder een dik bezaaide sterrenhemel ik niet !!, en wakker geworden zonder kijkertjes! De dag kan niet meer stuk. Er werd unaniem besloten weder te keren naar het noorden, want waar we wilden geraken konden we niet met de 12 000 kg onder onze derrière. Wijle were weg, terug richting Ho Chi Minh, met links en rechts veel volk, geschifte bestuurders en dus veel accidentenen op de baan. Links had een busje een duik van een meter of twee gemaakt in een rijstveld, rechts werd een fietser omvergereden. Vlak voor onze neus werd een kind aangereden door een vrachtwagen, en het been van het kindje zat onder de vrachtwagen. Het was geen prettig zicht, en het was eventjes stil in de non. Het verwende madametje Sofie De Vaere begon toch wel te wenen omdat ze het kindje niet gezien heeft !!!!!
Gelukkig kwamen we eventjes later aan een leuke attractie: 2 wereldfietsers die zich een weg slalomden onder de Vietnamese zon. Van warm gesproken !!, terwijl toto dit voorgaande stukje tekst aan het typpen is, is naas een snood plan aan het uitvoeren, hij laat eerst thomas zeggen dat hij de step van Joris (nvdr Joris Deman) gaat verstoppen op de boot , zodat Joris hem niet meer gaat vinden. thomas gaat niet zeggen aan naas waar hij hem verstopt heeft en naas moet hel dan zoeken op de boot. Naas geeft tekens aan Barbara met de bedoeling dat barbara dit gesprek gaat opnemen met haar dictafoon. Maar toto is niet echt dom en geeft het snode plan van naas doorzien. Terwijl de dictafoon aan het opnemen is verteld naas nog een keer wat toto daarpas gezegt heeft, naas wil nu bevestiging van toto dat hij dat alllemaal gezegd heeft en pobeerd toto nu JA te laten zeggen. Op diverse ja/nee vragen antwoord toto met : zeker, echt waar,... tot hij door de mand valt en toch JA zegt. Naasje is dolgelukkig maar barbara slaat het met toto op een akkoordje. Barbara zal alles wat op het cassetje staat wissen op voorwaarde dat toto ... dsgdrgregyr. De gezond geschifte fietsers waren Marc met het sponzen broekje en Kristine met de blauwe ogen. Sportieve Brussel-Vlaamse fietsers, die 16 000 km in de benen hadden zitten. Van Brussel tot Vietnam, met uitzondering van een vlucht boven Pakistan. Petje af. We aten tesamen een brokje Vietnamees, en keuvelden over de belangrijke dinges des levens, zoals de grenspost van Cambodja, chaotische taferelen in India, steentjes gooien naar fietsers in Oost-Turkije of luilekkerland in Thailand. Er passeerden een uur of drie, en wijle were weg. Naas en Piet, zwaar verslaafd aan het spelletje Bugdom, speelden ondertussen het spel volledig uit tot en met de laatste level. Dit tot grote opluchting van de rest van het gezelschap, die geen kever of mier (hoofdrolspelers in 't spel) meer kunnen zien. Thomas heeft hiermee wel een weddingschap verloren, namelijk het spel eerder (én in een keer) uitspelen dan de gebroeders De Vaere. Een pijnlijke straf, ontsproten uit het misdadig brein van boerke Naas, zal volgen!
We vonden een plaatsje voorbij Tan An niet ver van waar we zaterdag tussen de koeien stonden. Deze keer stonden we aan een rijstfabriek, een leuk plekje maar zonder schaduw. Eten en dodo. Weet wel, beste lezer, dat in deze verslagen de alledaagse dingen nodig voor overleving meestal niet vermeld staan. Wat in ons landje allemaal zo gemakkelijk gaat, vraagt hier enige inspanning meer in het rijdende huis. Zo begon onze dag vanmorgen met het legen van de afvalwater- en WCtank, waardoor we tot de bemesting bijdroegen van het rijstveld. Daarna begon de zoektocht naar ijsblokken voor in de frigo, water voor in de tanks, een vuilnisbelt voor onze vuilnis, een computer mét Internet, een kraampje voor broodjes, tomaten, water, bier, enz.... De wereldreizigers hebben ondertussen een uiterst scherpe blik en reukzin ontwikkeld voor dergelijke zaken, en zien of rieken deze dingen reeds op grote afstand. Wat in eerste instantie een ordinair hutje met een lekkende tafel met een hoop vodden erop lijkt, is voor Koen of Naas zonder de minste twijfel een ijsbrokkenverkoper mét een voorraad ijs in huis. Zo haalden we zonder problemen de gewenste zaken in huis, behalve internet. Des avonds moesten de kleren dringend gewassen worden, en dat betekent een eind frotten met de handen (of voeten!) in een bassin met kleren. Heidi en Britt namen deze taak op zich, en zaten de ganse avond de kleren te wassen... met de voeten, bij een sympathieke Vietnamese familie vlakbij de rijstpelfabriek.
Dâu Giây woensdag 20 maart 2002
Geschifte tuffers: een korte samenvatting van vandaag. Er zijn minstens twee redenen waarom Vietnamezen knettergek zijn in het verkeer nabij de non: 1) tuffers in Vietnam zijn zodanig verzadigd aan claxonstoten, dat ze totaal niet reageren op het geclaxoneer van de non. De toeter van de non is daarbij niet in verhouding met zijn grootte, zodat andere kleinere voertuigen zwaardere claxons hebben dan de non. Zo is er ons regelmaat een camionetje gepasseerd met een claxon als een misthoorn, terwijl de claxon van de non klinkt als een zwangere pimpelmees. 2) Vietnamezen zijn knettergek! Ze schuiven gewoon geen mm op naar de kant van de baan als wij eraan komen denderen. En de tuffers rijden snel! In India zijn er meer, zo zegt Koen, maar ze rijden zodanig traag dat het een ongevaarlijke chaos is. Langs alle kanten komen ze, links, rechts, langs voor, langs achter, bijna langs boven en onder. Ze vervoeren op de tuffer onder andere tafels, kasten (gelukkig met doorkijkgaten), vier verdiepingen kippen, 3 verdiepingen varkens, een hele klas schoolkinderen, zeker 2 ton grind, enzovoort. Van links naar rechts en van rechts naar links zwalpen ze over straat, rijden tegen richting, en nochtans zijn de meesten nuchter. Het is een compleet raadsel dat er niet om de 100 meter een dooie Vietnamees ligt. We zijn op deze manier gereden van Thu Thu'a tot Dâu Giây, via Ho Chi Minh. De doortocht door Ho Chi Minh verliep 'redelijk vlotjes', met een pauze midden in 't stad. Er werd, tot grote opluchting van Barbara, eindelijk nog eens geïnternet. In een overdekte markt aan de Huong Vuong-laan aten drie gelukkigen soep met everything (everything: lever, dunne darm, oren, everything van varken) was het lekker, thomas, naas en heidie ?, de rest saaie kippesoep. Dâu Giây is een klein dorpje waar de R20 naar Dalat van de R1 afsplitst.
Het verkeer was zodanig stressy voor Koen dat hij 's avonds volledig doorsloeg, maar dat gebeurt wel meer. We hadden een parkeerplaats gekozen tussen de rubberbomen van een plantage naast de weg, en Koen begon onmiddelijk in de bomen te klauteren. Boven gekomen hing hij nog meer de aap uit door zijn broek uit te trekken en luid te brullen. Het hele dorp kwam kijken, en we hadden bijna de politie op ons dak totdat Heidi gelukkig Koen uit de boom ging halen via lokkreetjes en stukjes Cote d'or. Beneden gekomen schaakte Koen Heidi onmiddellijk, en crosste de plantage in om vreemde dingen te gaan doen. Het hele dorp liep achter hen aan, en Barbara de lieve prinses zakte door de grond van schaamte. Een stel oude kalashnikovs werd door de plaatselijke veteranen tevoorschijn gehaald, en de jacht op het dolle koppel kon beginnen. En Heidi was nochtans om 6h15 van stal gehaald. Langs elke kant van de plantage werd de achtervolging ingezet, en uiteindelijk werden de Vietnamees-Belgische Bonny & Clyde pal in het centrum van het bos klemgereden. Koen Devaere kwam toen pas volledig in zijn sas bij het zien van de bloeddorstigeVietcongveteranen, en begon een show af te steken van kejegaanén: Kwekken/Russisch/Vietnamees van 1 tot 10/Fiscaal aftrekbaar/en blijven glimlachen!! Voor 3/4 van de veteranen was dit teveel voor hun versleten aorta, en ze vielen stokdood neer. Het andere kwart (18 en een halve Vietnamees) gaf zich niet over, maar toen kwam de vergeten Gele Rest op de proppen. Met zwaar gegist afvalWCwater en een reserveband werd het tegenoffensief ingezet, Brad Pitt en Robert Redford in de Himalaya hadden er werkelijk een punt aan kunnen zuigen.
Toen waren we met 26 en een half. Boerke Naas zorgde nog voor een lekker hapje eten, Britt en Thomas werden bij een wandeling in de buurt op een natje (schelpen op het vuur) en een droogje (rijstwijn of zo) uitgenodigd door de Vietnamezen. Eten, gevecht tussen prinses Barbara en het heersend gezag en dodo.
Bao Loc donderdag 21 maart 2002
En hup! Hij sprong in de boom! Na een winderige nacht (het waaide nogal) onder de bomen en een rustig ontbijt sloten Naas en Thomas een weddingschap: als Thomas vanop het dak van de non in de dichtsbijzijnde boom springt (en er niet uit valt), wast Naas zijn t-shirt en leest hij hem een slaapverhaaltje voor. Wat Naas niet wist, is dat Thomas daar in België redelijk veel op geoefend had. De boom kwam echter harder aan dan verwacht, en de vellen hingen aan de boom. Maar de Vietnamezen die errond stonden, en zelf als apen de bomen inklimmen, vonden het prachtig. We reden na dit intermezzo100 km ver de bergen in, en het werd wat koeler. Heidi klaarde ogenblikkelijk op zoals de zon na een regenbui tevoorschijn komt. De eerste 50 km van de R20 is gelegen in een woest berglandschap, met groene heuvels en steile hellingen. In de omgeving van Boa Loc veranderen de groene heuvels in tee- en koffieplantages, en word het verkeer weer drukker. Onder de middag werd er gepicknickd vlak voor een chic toeristenrestaurant, waarbij we de tafel en stoeltjes uitzetten en uitgebreid picknickten. De Vietnamezen van het restaurant hadden daar geen enkel probleem mee, ook niet toen Piet en Sofie op het speelplein van het restaurant speelden. Rond Boa Loc zijn er schone watervallen te zien, alleen verschillen de hoogtes van de watervallen in elke gids! Zo zijn de watervallen van Damri volgens de Dominicus 25 m, volgens de Michelin 60 m en volgens de Lonely Planet 90 m hoog. Goeie reden om er eens naar toe te rijden, en dus sloegen we in Boa Loc linksaf om het zelf te checken. Nu staan we er een km van 5 vandaan, naast een houten huisje van een Vietnamese familie. Morgen staan we op, en gaan er naar toe. Maar eerst een slaapverhaaltje van boerke Naas, ik ben benieuwd!
Bao Loc, Dambri falls, vrijdag 22 maart 2002
Het verhaaltje van Naas trok op niet veel, maar de nacht was des te rustiger. We reden naar de Dambri falls, betaalden voor 4 man (4 x 7000 dong) en reden het Dambripark binnen. Naast de watervallen als hoofdattractie was er een soort dierentuin, en zowaar een circus! We moesten nog 5000 dong/man bijbetalen, maar dat circus wouden we niet missen. Er was natuurlijk geen spetter actie in het circus, ondanks de veelbelovende foto's aan de ingang. Er was echter wel circusvolk aanwezig, en die kregen het hard te verduren van de Belgen die betaald hadden maar niets te zien kregen! Uiteindelijk werden enkele aapjes in de rotonde gebracht, die op fietsjes crossten en voetbal speelden. Het was een zielig spektakel, net als de beesten die in de piepkleine kooitjes gevangen zaten in de dierentuin. De Dambri watervallen waren wél de moeite, zeker de kleinere watervallen een beetje verder stroomafwaarts en volledig buiten het toeristisch parcours gelegen. Ga je dus 100 m verder dan de plaats waar alle toeristen opeengepakt zitten, dan kom je in een fantastische brok natuur, veel meer de moeite dan de toeristische attractie. De grootste van de Dambri watervallen was zo'n 25 m, zoals in de Dominicus stond, maar telde je daarbij de volgende reeks watervallen, dan kwam je aan 60 m, zoals in de Michelin stond. Deed je hetzelfde in het regenseizoen, dan kwam je allicht aan 90 m, zoals in de Lonely Planet stond. En zo waren alle gidsen afgekeurd wegens onnauwkeurigheid. Na het middageten deden Britt, Koen, Piet, Naas en Thomas een schitterende tocht naar deze kleinere watervallen, dwars door de jungle (barbara bleef in de non om de berg afwas te doen, te vegen, te dwijlen en op te ruimen , heidie heeft kleren gewassen en sofie heeft op de compie gespeeld). Geïnstalleerde houten ladders waren weggerot en de bruggen weggespoeld, maar we bereikten ons doel: de grot van de fossiele bomen (zonder fossiele bomen) en de Dasara watervallen, idyllische plaatsen waar we konden douchen onder de watervallen en zwemmen zoals in Sun Parks (maar dan wel in 't echt, dixit Naas De Vaere). Heeeeeerlijke namiddag!! 's Avonds bleven we met de non in het park staan, en speelden een partijtje 'Shithead'. De Shithead was Naas De Vaere, of wat had u gedacht. Een parkwachter probeerde nog wat geld in zijn zakken te krijgen, maar hij droop af na kennis gemaakt hebben met de zakenprincipes van de De Vaeres.
Do'n Du'o'ng, zaterdag 23 maart 2002
Om de helft van het verblijf van Britt en Thomas te vieren, werden we getrakteerd op een koude nacht (niet warmer dan 15°C). Na de gebruikelijke ochtendrituelen trokken we richting Da Lat, maar voor Da Lat gingen we richting zee afslaan. Enkele watervallen langs de baan trokken de aandacht, en de keuze viel op de 'Googa falls'. Enkele km voor de falls zagen we een vreemd fenomeen in één van de dorpjes: het was alsof iemand van de dorpelingen zand hoog in de lucht aan het opspuiten was. Dichterbij gekomen bleek het een mini-tornado te zijn, die alles wat los zat omhoog zwierde op zijn weg. De Vietnamezen waren niet onder de indruk, waarschijnlijk gebeurt het daar door de sterke thermiek wel meer. Volgens de gidsen waren de Googa watervallen niet echt de moeite, maar van de gidsen trokken we ons ondertussen niet veel meer aan. En met reden: de Googa watervallen (ingang: 3000 dong/volwassene) eerst moesten we 6 ticketen betalen maar toen barbara uitlegde dat naas nog maar een klein jongetje van 10 jaar is, zijn 5 ticketen genoeg storten zich in een klein valleitje uitgeërodeerd door de rivier in vroegere tijden, en je kunt er een zalige namiddag doorbrengen. We lieten ons meedrijven met de stroming, en vochten dan weer tegen de stroming in om in de volgende level (van 'waterdom', een reële variant van bugdom) te geraken. Ondertussen werden we gefilmd door een filmploeg die eigenlijk de kunstenaars en de mensen die met reuze grote vliegers spelen moesten filmen maar die blijkbaar het doen en laten van de touristen interessanter vonden Tegen 16h begon het te rommelen, en we pakten in en reden in de regen nog even verder op de R20 richting Da Lat. We sloegen de R27 in voor Da Lat, en denderden richting Phang Rnang. Aangekomen in D'ong Du'o'ng draaiden we een baantje in dat tot in de heuvels leidde aan de rand van het stadje. Koen zette zijn 4x4 in gang, en we ploegden naar een plateautje met zicht op de stad. Moeder Heidi heeft visjes gebakken, die we op een marktje gekocht hadden, en Naas ontstak een vreugdevuur. Britt en Thomas maakten fruitpapillotes voor in 't vuur, maar ze mislukten jammerlijk. Raad van tante Kaat: steek geen mandarines in fruitpapillotes, ze verzuren de smaak. Wordt culinair vervolgd!
Van Tu Dong, zondag 24 maart 2002
's Morgens om 5h werd de dichtsbijzijnde Vietnamese radio opengedraaid, en de dag was begonnen. Om 6h passeerde er een peleton of 3 Vietnamese scoutsers, op weg naar de heuvels gelegen achter de non. We waren dus vroeg op weg, en kwamen na een tijd op de Ngoan Muc Pas, en français le Bellevue Pas ah oui! Deze pas ligt op 1000 m, en bij schoon weer zouden we de Chinese zee kunnen zien liggen. Jammer dat het niet zo'n schoon weer was, een hardnekkige bergmist belemmerde het zicht. Daarna volgde een afdaling van 1000 m naar zeeniveau via de R20, tot in Phan Rang. We misten het enige cultureel interessante in de streek, namelijk de Cham Towers, en reden richting Nha Tranh om een leuk plaatsje te vinden aan de zee. We verlangden immers al een tijd naar een duik in de zee, de superzomerse temperaturen zaten daar voor iets tussen. De eerste pogingen om een slaapplaats te vinden mislukten door een teveel aan Vietnamezen of Vietnamese militairen. We lazen in de Lonely Planet over het 'Vietnamese Hawaï', gelegen aan de baai van Cam Ranh tussen Phan Rang en Nha Trang. Helaas was praktisch het volledige voormalige palmwoud tegen de vlakte gegaan, om plaats te maken voor 'shrimpfarms'. Dat wordt dus nooit meer 'scampi's in de look'! Voorbij de baai was er eindelijk een rustige vlakte in al de drukte aan de kust, met in de verte enkele shrimpfarms-hutjes. De non werd op het veld gestuurd, en aan de hutjes aangekomen bleken we in militair domein te staan. De kanonnen stonden opgesteld, en ook de plaatselijke kapiteintje draafde op in burgerkleding, om ons resoluut weg te sturen. De man was duidelijk bang dat hij op de vingers ging getikt worden door zijn superieuren, maar zijn hooghartige houding schoot bij Koen in het verkeerde keelgat. De kapitein werd dan ook in het Algemeen Nederlands én in het Westvlaams duidelijk gemaakt dat hij een slechte mens was, maar wij moesten wel verder. Ondertussen was het al laat geworden, en hadden we echt een slaapplaats nodig. In Van Tu Dong sloegen we een baantje in richting kust, en in een veldje rechts vlijden we ons neder. De lokale bevolking was zeer vriendelijk, bood ons vanalles aan (watermeloen, durian, een-of-ander-redelijk-lekker-rare-rijst-mengsel), en Piet en Sofie speelden met hun kindjes in het zand naast de non. Naas en Thomas gingen nog op stap, op zoek naar de zeer gegeerde grote flessen flessen coca-cola. We deden een vijftigtal kraampjes, waarbij Naas telkens wanhopiger de mensen begroette met 'coca-cola??!!!' Het werd uiteindelijk een fles 'Bico', een niet te drinken variant van cola. Om Naas een plezier te doen, zou het volgende bezoek (de Lebbetjes) dus best een paar 2l-flessen cola meebrengen. Aan al de mensen die nu al reschtspringen om flessen coca cola te gaan kopen: blijf rustig zitten ! ook zonder coca cola overleven we het (hopelijk) We kochten nog enkele zaken aan bodemprijzen (tegenwoordig zetten wij de Vietnamezen af, een te gekke bezigheid) op de marktjes, en er werd wederom een heerlijke maaltijd gefabriceerd. Toen Heidi in de douche zat, stak een snode Vietnamees zijn hand door het doucheraampje. Heidi werd woest, en het gebuurte mocht het horen. Daarop kwam dochterlief in actie: Barbara stormde het huis van de Vietnamezen binnen, en schold iedereen in het Westvlaams uit voor vorte vis, en dat dat toch geen manieren waren, en dat het allemaal ... zijn, enzovoort enzoverder. Koen daalde ondertussen neder vanuit de daktenten, en het werd een hete discussie. De schuldige was een echte lafaard, die de schuld op een klein mannetje naast hem stak (en da jongetje maar exuseren!!!). Er ontstond een klein handgemeen, maar de zaak kalmeerde wat. De eigenaars van het huis (die zo vriendelijk voor ons waren geweest) geneerden hun nogal, en kwamen aandraven met excuses en papaya's. De zaak is nog niet helemaal uitgesproken, morgen komt waarschijnlijk deel II.
Nha Trang maandag 25 maart 2002
De tenten zijn opgezet omdat het wat is beginnen regenen en nu gaat het ZEKER NIET hard beginnen regen, 'k kennen da al, als we de tenten opzetten regend het NIET en als we ze niet opzetten ,... en natuurlijk heeft het voor de rest van de nacht niet meer geregend. De zaak van de hand in de douche werd niet meer aangeraakt, maar onze gastheren waren duidelijk beschaamd en bleven op ruime afstand kijken hoe we langzaam maar zeker opkraamden. We reden nog een uurtje tot in Nha Trang city, tot we aan de intercity-bushalte Mien Tinh kwamen. De bus naar Ho Chi Minh koste 65 000 dong, maar was verdikke niet voor buitenlanders. Wat we wel konden doen, is een beetje voor het vertrek een aantal dollars of veel dong in de chauffeur zijn handen draaien, en dan konden we wel mee. Maar we kozen het zekere voor het onzekere, en hebben we 2 plaatsen gereserveerd op een toeristenbus, donderdagmorgen 29 maart om 8h 's morgens. Aankomst in Ho Chi Minh: 4h30 in de namiddag. Erna volgde een tocht met de non door Nha Trang, en we zagen voor het eerst veel withoofden in een nette stad aan een schone baai. We geraakten tot in Cau Doc, de haven van Nha Thrang van waaruit de boten naar de eilanden vertrekken. We reserveerden een boot voor de volgende dag, en ramden bij het buitenrijden bijna de toegangspoort naar de haven die een stel listige Vietnamesen toetrokken toen we weigerden een dagticket te betalen voor de 10 minuten dat we daar geparkeerd hadden. We reden de eerste de beste brede strook beton op tussen de grote kustlaan en het strand, en stonden daar goed naast een chic resort mét bewaker, die de non dag en nacht in de gaten kon houden. We aten gefrituurde vis (kleine porties!) bij Jack's bar op een dakterras met zicht op de baai, en luilekkerden een namiddag aan het strand vlak voor de non. Heidi en Koen deden de privé-tour van Nha Trang, Britt en Thomas speelden meme en pepe voor de 4 kleine De Vaeres EXUSE ME!! 3 kleine De Vaere's !!!!. Het snorkelgerief werd bovengehaald, en de basisprincipes van het snorkelen werd aangeleerd. Een rustige avond volgde, tussen de Vietnamese koppeltjes op de tuffer, kijkend naar de zee. Naas begon aan zijn examen wiskunde, ofwel vliegtuigjes bouwen volgens Heidi.
Nha Trang dinsdag 26 maart 2002
Een vreemde situatie deze morgen: om 5h30 was de non omsingeld door badmintonnende Vietnamesen, de pluimpjes vlogen ons om de oren. De daktenten werden deze nacht niet opgezet, zodat we minder opvielen in stad. De zon was nog niet helemaal verschenen in het oosten, en de Vietnamezen waren al aan het sporten. Na de badminton volgde collectief yoga en schaduwboxen, tegen de zon en zee in. Om 7h30 was het meeste volk terug weg, waarschijnlijk gaan werken! Gezond volkje, die Vietnamezen! De resort-security was uiterst vriendelijk, ze waakten over ons als een kloek over haar kuikens. Om 9h vertrokken we naar de haven Cau Doc, te voet via het strand. We slenterden langs luxeresorts, naast krotpaalwoningen en dringend te saneren olie-stranden. We kwamen een beetje te laat aan, maar de gehuurde stond reeds te popelen om ons naar Hon Tam te brengen. Een half uurtje varen, en we kwamen op een strand aan waar er veel withoofden waren, en ook veel bierdrinkende Vietnamezen. Aan de ene kant van het eiland sjeesden Jetski's rond en vroegen ze begot ingangsgeld voor op het strand te komen (Cubaanse toeristenstijl), dus gingen we resoluut de andere kant uit. We kwamen direct tussen de verlaten rotsen, en vonden een klein keienstrand waar we ons paradijs opbouwden. We planten een boom op het strand, spanden boomwortels tussen de boom en een rots en bouwden zo een afdakje voor wat schaduw. De zon was namelijk aan het branden, zelfs de 6 langdurige zonnekloppers hadden er last van. We waren naar het eiland gekomen voor de onderwaterwereld, en er waren effectief prachtige koralen te zien. Koffervissen, picassovissen,een soort zeeslang en zelfs een zeepaardje hebben we te zien gekregen. Piet en zelfs Sofie hebben hun nieuwe droomhobby gevonden: drijven en met een duikbril naar de vissen kijken tot je scheel ziet! Over de middag hebben we prinselijk gegeten in het plaatselijk restaurant op Hon Tam: makreel op de gril en exotische salades tot de tafel bomvol stond. Na een heerlijke namiddag was iedereen zwaar aangebakken, 8 kreeften hum hum, 7 kreeftten, ik (barbara) ben lekker nog veel bruiner (jaja, NOG bruiner) geworden, en niet rood ! keerden met de boot terug naar het vasteland . Met een taxi keerden de familie De Vaere naar de non terug, de 2 kleinste waren uitgeput van de ganse dag te spelen in het water. Naas begon aan zijn tweede deel examen wiskunde, maar hij had een serieuze slag van de zon gevangen zodat het vroegtijdig stopgezet werd.
Doc Let Beach woensdag 27 maart 2002
De tweede broeierige nacht in Nha Trang onder de sterren en tussen de koppeltjes verliep rustig. Er waren opvallend minder sporters deze morgen (deze late nacht in feite), en Thomas ging dan maar om 6b gaan zwemmen. Naas bleek een zeer serieuze slag van de zon te hebben, en de rest van 't gezelschap was ook serieus bijgekleurd in de nacht. Het was eigenlijk weer niet te doen warm in de non, en we haasten ons om de tientonner klaar te stomen voor het vertrek naar... Doc Let Beach, het beloofde strand een km of 40 ten noorden van Nha Trang. We passeerden aan een Cham-bouwwerk even ten noorden van Nha Trang, waar de wierook welig brandde. De Cham-dynastie was een volk die heerste tussen de 2e en 15e eeuw na Christus in het huidige zuid-en centraalVietnam, het waren 'half'piraten (ze plunderden enkel de schepen die voorbijkwamen!) en ze zijn vooral bekend om hun bakstenen bouwsels die nu rond Da Nang en Nha Trang te vinden zijn. Ze hadden constant ruzie met alle omringende volkeren (Khmers, Noord-Vietnamezen, ...) en zijn uiteindelijk door de Vietnamezen opgeslokt geweest. Vooral rond Nha Trang zijn er veel Chamafstammelingen te vinden, maar nu genoeg gecultuurd! We zaten ten noorden van Nha Trang, kochten wat groenten, fruit en ijs en sjeesden richting het beloofde land. Rond 1h kwamen we toe (warm!), en het zag er fantastisch en ook verprutst uit. Doc Let Beach was tot voor kort (Lonely Planet dateert van '99) een prachtig strand, omzoond met palmbomen en een exclusieve vissersaangelegenheid. Het water is nog steeds turquoiseblauw, er ligt nog steeds zand, er zijn nog altijd vissers met schone boten; maar daartussen is een 'resort' gebouwd. Dit houdt in dat er overal palmbomen gerooid zijn, betonnen blokken neergepoot zijn tussen de resterende bomen, en op de aangelegde paadjes tussen de bouwsels toeristen (vooral Vietnamese) rondslenteren en de vissersvrouwen hen vanalles proberen aan te smeren. Maar... moest de resort niet aangelegd zijn, zou de non waarschijnlijk nooit tot daar geraakt zijn wegens een te dicht bos of te smalle paadjes. 't Is dus goed voor ons, want nu hebben we met de non zicht op de baai (met betonnen bouwsels ertussen), maar de vissers kunnen er waarschijnlijk niet mee lachen dat hun rustige plek verstoord wordt door al die vreemde vogels. Ondertussen heeft één of andere manager, samen met drie andere klakstjes, ons proberen weg te jagen, maar Koen is meer gewend. Het laatste avondmaal voor Britt en Thomas werd verse gekookte krabben, gevolgd door een flesje Vang Dalat wijn. Morgenvroeg komt de taxi ons om 6h aan de non ophalen, om ten laatste om 8h in Nha Trang aan te komen en dan de bus te pakken naar Ho Chi Minh, alwaar we de vlieger pakken naar Taipei, Taiwan, waar het vliegtuig naar Parijs ons opwacht, om dan de trein naar Brussel te nemen, waarna we de trein naar Brugge nemen, om dan af te sluiten met een mooie wandeling langs de Brugse Vesten tot aan de Rio Claro. Met de De Vaeres in de non door Vietnam, een fantastische en avontuurlijke tocht! Waarvoor dank aan de De Vaeres en aanverwanten....
Doc Let Beach donderdag 28 maart 2002
Snik, snik, snik
Huil, huil, huil
Tototje en Britt zijn vanmorgen om 6. 15 vetrokken met de taxi met de bedoeling om 7. 26 in Nha Trang te zijn, om om 8.00 de bus te kunnen nemen naar Ho Chi Minh city, daar de vlieger te pakken naar Taiwan, van Taiwan naar Parijs, van Parijs met de trein ( 1 ste klasse ) naar Brussel en van Brussel naar de RIO CLARO die hopelijk nog altijd tss de Brugse dam-en kruispoort ligt !!! Ik ben nog een half uurtje gaan internetten (het intenet was 6x duurder dan in Nha Trang, maar wel super snelle verbinding) ik had in 2 dagen tijd 15 (vijftien) nieuwe mails !
En als je wil weten wat we vandaag nog zoallemaal gedaan hebben lees dan het dagboek van koen
Thuis is 't nog zo slecht niet! zegt Barbara tegen Heidi... Ik kan me wel niet meer herinneren dat ik dat gezegt heb hoor, Thomas
Vietnamezen eten eieren liefst met kuikens en al op! Vooral de kleine hersentjes zijn een delicatesse! Bueerks....
Het grooote verschil tussen Koen en Naas volgens Heidi: Naas kan eventueel nog een beetje opgevoed worden, voor Koen is dit jammerlijk te laat.
Sofietje noemt de rijstvelden die in brand gestoken zijn 'een barbecue!'
Citaat van Koen over de Lonely Planet van Vietnam: D'er staat daar eigenlijk niet veel in voor zo'n dikke gids te zijn!
volgens Heidi gelijkt Pol Van Maele op Bratt Pitt
De kapitein van de legerbasis in Cam Ranh is een slechte mens!