Verse broodjes van de bakker (double dutch backery). Tegen tien uur de zee in. De vissers van het dorp zijn bezig met een reusachtig net de vis te omsingelen vanuit de zee. Ze trekken het net langs twee kanten langzaam het strand op, langs beide kanten twaalf man. Het midden van het net wordt door een boot in de zee op zijn plaats te houden. Na een uur trekken komt de vangst op het strand. De vissen liggen te spartelen in het net op het strand. Sofie staat vol bewondering te kijken, hoe de schubben in het rond vliegen. De boot wordt op houten blokken tot boven de hoogwaterlijn op het strand gesleept. Na een kwartiertje houdt het spartelen op en wordt het net op het strand uitgekieperd, het sorteren kan beginnen. De vrouwen van de vissers komen aan met hun manden en wachten geduldig tot de vis verdeeld is in een dertigtal hopen. De grotere visjes (10 tot 15 cm) worden geteld , de kleinste visjes worden door één man in pakjes verdeeld. De manden worden met twee man op de hoofden van de vrouwen gezet dus schat ik de vangst op zowat 600 tot 1000 kilogram vis. De enkele grotere vissen die in het net zaten, worden terplaatse per opbod verkocht. Hier en daar krijgt een arme dorpeling een hand kleine visjes toegeworpen, sommige dorpelingen hebben blijkbaar ook het recht de vissen die in en rond het net overblijven op te rappen en mee te nemen.
Met Piet en Naas maak ik een wandeling naar de volgende baai. De rand van het strand staat vol rieten afdaken die dienst doen als café, restaurant of discotheek. Op het zandstrand in de volgende baai vinden we enkel europese zonnebaders. Mama blijft met Sofie in de zee en Barbara beantwoord haar emails, en zorgt voor de kaainon.
De minifietsen monteren en verse pistoletjes van de bakker (1 roepie (= ~1 bfr) het stuk) als middagmaal. Boekjes lezen, eemailen, zwemmen en met de buren babbelen om de kamion van 220V buitenstroom te voorzien, kabel ophangen in de cocospalmen en het is al weer donker. Piet en Sofie een speciaal eitje. Naas en Barbara trekken naar de pizzeria op het strand, ze brengen vier pizza's mee naar ons huis.
Arambol, zaterdag 30 november tot en met donderdag 6 december
We nemen dus echt vakantie aan zee, Arambol bevalt ons wel en we beslissen een tijdje te blijven. We luieren er maar op los. De zee is heerlijk en vooral Sofie is niet uit het water te krijgen. Ons huis staat slechts op 200 van het strand en we moeten enkel door het cocos bos en door de zeer smalle duinenstrook.
Enkele schokkende gebeurtenissen uit deze week.
De buurman heet Pascal hij is een christen en is daar fier op. De meeste practische vragen kan hij voor ons oplossen. Vroeger was hij politieofficier, nu is hij leraar in de plaatselijke school. Verder werkte hij ooit in Dubai. Nu is hij ook conciërge van enkele toeristenkamers. We mogen de waterput gebruiken die naast dit toeristenhuis ligt. Als onze tank leeg is werken we met alle mannen uit ons gezin meer dan een half uur om emmers water te putten en met een trechter in de tank te kieperen.
Een allegaartje van rare kwasten
Arambol is duidelijk dé vergaderplaats van alle rare kwasten uit Europa en Amerika:
De "landlord" van het Ganpat teahouse achter de hoek.
Bij onze aankomst onder de cocospalmen krijgen we toestemming om te kamperen van de pizza-shack uitbater (on the beach) en van de man van het Ganpat teahouse die beweert dat hij de eigenaar is.
Twee dagen later komt meneer Ganpat ons zeggen dat de landlord heeft gebeld en dat we 100 roepies per nacht moeten betalen. Pascal zegt dat de grond van de staat is. We weigeren dus van te betalen. De volgende dag heeft meneer Ganpat de uitbater van het cocosnotenstalletje, die ons electriciteit levert, dat onze kabel niet door de cocospalmen mag hangen te bengelen, onze stroom is afgesneden. Wanneer ik naar het teahouse ga belt meneer Ganpat naar zijn "landlord" en krijgen we nog één avond electriciteit als we de volgende dag vertrekken.
De volgende dag verwijst Pascal ons naar Mr Saby van het Panchayat office (een soort buurtorganisatie). Na drie pogingen vind ik Mr Saby die thuis rijst met vis aan het eten is op de barza; hij bevestigt dat de grond van de staat is en dat meneer Ganpat geen rechten heeft. Hij raadt mij aan gewoon te blijven staan en belooft ons naar de minister te bellen mochten er toch nog problemen zijn.
Hokus Pokus
De lastigste klanten en buren van Hokus Pokus blijven lastig. Helaas bestaat er internet zodat hun advocaten me zelfs tijdens onze vakantie hier aan zee weten te vinden. We proberen de vermeende en verzonnen problemen in Brugge weg te toveren (hokus pokus ........ bvba) vanuit Arambol, maar twijfelen als onze toverkracht via internet kan verstuurd worden.
Het email café: - ook bij internet opgelet -
Barbara deed twee pogingen om met de vossesteert te chatten zonder succes. De dagboeken moeten we drie maal doorsturen. Voor de rest mailen we naar Amsterdam voor onze chinese papieren, naar Bishkek in Kyrgyzstan en Kasghar in het uiterste westen van China voor recente informatie over de Torugart-pas, naar Koning Aaap en naar Almaty in Kazachstan voor een uitnodigingsbrief voor onze Kazakse en Oesbeekse visa, naar de Kyrgyzische ambassade in Kuala Lumpur in Malysië.... Via de thorn-three van lonely-planet sturen we nog enkele vragen de wereld in.
De bibliotheek van de Double Dutch Bakery
De nederlandse uitbaters van de Double Dutch Bakery hebben onder hun barza een rek met een schab nederlandstalige boeken. We mogen er gewoon boeken verwisselen; zo raken we van onze uitgelezen en onleesbare boeken af en hebben we er een paar nieuwe: de paardefluisteraar, robin cook, de kracht van het zwaard (koning arthuur), in de ban van bedrog.
De katvis
De vriendelijk italiaan helpt mee de vissers en krijgt een grote katvis als geschenkt, hij komt ons de helft brengen en het blijkt heerlijk stevig vlees te zijn met een textuur van een zachte biefstuk, heerlijk gebakken door Adelheid Broes (opgeleid door de hotelschool Spermalie, Snagaardstraat, 8000 Brugge)
De vlooienmarkt in Anjuna
Op woensdag nemen we een vissersboot naar Anjuna, één uur varen, we vertrekken om 9u30 en komen om 11u30 aan. Piet blijft met diaree en mama aan de kamion. Sofie en Naas hadden die morgen weinig geluk, ze stonden om 7 uur al op het strand op dolfijnen te zien, die maandag wel te zien waren, maar zien er geen. Tijdens de boottocht hebben ze meer geluk: we zien zeker vijfentwintig dofijnen, waarvan enkelen een tijdje met de boot mee zwemmen en af en toe een klein sprongetje maken. We varen langs de mooie stranden van Mandrem, Chapora en Vagator.In Anjuna zien we nog een Benji toren (typisch indisch vermaak?!?!)
Op de markt zelf vinden we vooral kledij en stoffen. Ook enkele stalletjes met eten en drinken en circusbenodidgheden. We zien ook twee koorddanseren (met vier potjes water op hun hoofd). Sofie krijgt twee kinderrokjes. Met Naas ga ik ook naar Anjuna-city, westers maar rustig. We keren langs het strand terug; ondertussen gaat Barbara met Sofie zwemmen.
De sint
De sint brengt ons: twee flessen fruitsap, drie mangosapjes, tien pakjes chocolade, een zwembandje, een strandbal, een luchtmatras (eerste gat na vijf uur hoge golven), een amul autobus, drieentwintig mandarijen, twee potten choco (happy), veel zon, strand en zee. We blijven dus nog een dag langer in Arambol om het nieuwe strandmateriaal uit te testen.
We hebben geen schoorsteen aan onze kamion, de schoentjes (sandalen en sletsen) stonden wel klaar met een suikertje en Piet had er ook een pakje fop-kauwgom (uit Kohat, Pakistan) bij gelegd voor de Piet. Sofie heeft niets gehoord, maar papa hoorde een trompstoot (van de stoomboot?), en de groenen heeft alles gezien: "den zwarten pieiet, had nen paarsen hoeoed op en nen boek en nen zak met dingen in"
De koeien
Alhoewel de koeien hier misschien iets minder heilig zijn (gezien hier 35% christenen zijn) hebben ze hier zeker vijf à zes magen. Het lievelingsgerecht van deze alleseters blijkt karton te zijn. De tekening van Piet verdwijnt met enkele slokken in hun muil. Dezelfde koeien maken ook graag strandwandelingen.
Ze grommen en hoesten in plaats van te loeien,
het zijn dus zeer bijzondere koeien
(dit rijm is toch een goeien)
Wat nu precies wanneer gebeurde, niemand zal het ooit nog weten.