Reeds twee maanden onderweg. Tijd voor wat filosofische bedenkingen:

We vertrokken op reis om de dagelijkse sleur te doorbreken schrijft SB in het brugs handelsblad. Maar na twee maanden is de reis onze dagelijkse sleur. Dat dit zou gebeuren wisten we al voor we vertrokken. Deze week wordt dan ook een rustige week, niet alleen om weer op adem te komen maar ook en vooral surtout heel zekers ongetwijfeld om de hitte te ontlopen. De Swat vallei is inderdaad iets frisser dan de rest van het land. 's Middags halen we een koele 32 °C maar 's avonds 'smorgens en 's nachts is het echt aangenaam.

We zijn ook tot de conclusie gekomen dat het gebruik van het woord "shit" niet is verminderd. Ook de reis kent zijn vervelende dagelijkse gebeurtenissen: technische problemen, of moeilijk te vinden slaapplaatsen, of een overvloed aan pakistaren. Mama ergert zich aan stof en rommel, rotzooi, hitte en pakistaren. Broers en zussen aan elkaars gesmek of elkaars opmerkingen.

De dingen om ons heen lijken voor ons gewoon, de kleine veranderingen gaan vrijwel onopgemerkt voorbij, de mensen dragen andere kleren, de winkels verkopen enkele nieuwe of andere produkten, de karren worden getrokken door andere beesten (nu buffels in plaats van kamelen enkele dagen terug) , maar per dag zijn die veranderingen vrij klein zodat we ze bijna niet opmerken, vandaar de dagelijkse sleur. Na veertien dagen Pakistan zijn we sfeer van Iran bijna vergeten.

Ook in onze dagelijkse bezigheden veranderd er af en toe wel iets maar niet zo indrukwekkend. Sinds enkele weken gebruiken we muskietennetten, sinds enkele dagen moeten we ook de twee waterdichte tenten opzetten. Ons eten veranderd ook af en toe een klein beetje: er is hier geen kaas meer te vinden, de yoghurt die in Iran heerlijk was lijkt ons hier te onhygiënisch, vlees voor bij de boterham vinden we ook niet meer. We worden wel bedrevener in het afschuimen van de kleine winkeltjes naar produkten die ons interesseren, de voorraden die we uit Vlaanderen meehebben beginnen immers te slinken en we moeten uitkijken om een en ander opnieuw aan te vullen.

De landschappen veranderen in verhouding met de rest van alles om ons heen echter veel sneller.Twee weken geleden reden we nog door de sterk gevarieerde woestijnen , af en toe doorkruisen we een leeg en woest bergmassief, het microklimaat van de Ziarat vallei met zijn juniper dennen, we doorkruisten het klovenlandschap van noord baluchistan, de lege vlakte naast de indus ter hoogte van DI Khan, de landbouwgebieden met de sterk uitgebouwde irrigatie van het induswater, en nu de hoge heuvels van de Swatvallei met zijn rijstvelden in het dal en dit alles in de veertien voorbije dagen, we kunnen niet klagen. In vergelijking met Iran verandert het landschap hier sneller.