In de reisgidsen staat de iranezen onverantwoord rijden, maar dit is waarschijnlijk niet waar.

Het rijgedrag van de gemiddelde iranese chauffeur is echter in elk geval sterk afwijkend van ons rijgedrag.

Waarschijnlijk is het parkeergedrag en het stationeergedrag van de iranees een eerste belangrijke bepalende factor.

Een iranese auto, bus of vrachtwagen kan immers overal tot stilstand komen. Het is vrijwel zeker dat de remmen van een iranees voertuig speciaal ontworpen zijn om op het even welke plaats het voertuig stil te zetten. Vooral in de steden heeft dit bizarre gevolgen die veel vergen van de andere bestuurders.

Een tweede belangrijke bepalende factor is de kennis van de breedte van het voertuig dat men bestuurd.

Het lijdt geen twijfel dat 25 % van de opleiding van de iranese chauffeur (rijscholen bestaan hier echt) naar de kennis van de breedte van het voertuig gaat. Ook moet men de breedten van alle andere voertuigen op de weg feilloos uit het hoofd kennen. Hierdoor wordt het mogelijk permanent van links naar rechts op te schuiven op de weg zonder schade te berokkenen. Als hiervoor speciale brillen bestaan, of als dit alleen een kwestie van diepgaande studie en ervaring is heb ik niet kunnen nagaan.

Het gevolg ervan voor de wegenbouw is gewoonweg spectakulair: rijstroken hebben sterk verschillende breedtes, dit kan van 1m50 tot een 12 tal meter varieren. Door de grote ervaring die de chauffeur ontwikkeld om van rijstrook te veranderen kunnen de wegenbouwers ook het aantal rijstroken vlot laten varieren, invoegstroken zijn totaal overbodig. Zo het terrein het nodig maakt laat men gewoon twee stroken verdwijnen of voegt men even enkele stroken bij voor een paar honderd meter (bijvoorbeeld nuttig als er een asfaltoverschot is). Al lijkt de weg op dat ogenblik meer op een reusachtige parkeerplaats, in Iran is dit geen probleem elke straat is toch zoiezoo een parking.

De claxon is ook niet te verwaarlozen.

Eerst en vooral bestaan er verschillende types.

De gewone claxon, ook in west-europa bekend, wordt over het algemeen zeer kort ingedrukt. Italiaanse claxonades zijn hier niet in zwang. Overal in de steden hoort men een harmonisch claxongetokkel meestal kwart-noten of achtsten.

Vrachtwagens en bussen beschikken meestal over twee toeters. De zware tuba-tromp en de zeer scherpe korte fluit-tromp. De bediening van de fluittromp is een zeer goede oefening in synchronisatie. Men moet de fluittromp precies op het juiste ogenblik laten afgaan. Bij het inhalen wordt de fluit gesynchoniseerd zodat hij precies op het ogenblik dat hij voor het open raam van de ingehaalde chauffeur komt zijn luchtsttoot rechtsstreeks in het ook van die chauffeur kan blazen. Men mag slechts een stoot geven, die moet dan ook feilloos zijn. Men is dan ook steeds op de hoogte als een ander voertuig naast u rijdt. Op de grote tuba-tromp wordt er ook getokkeld, men kan er echter ook twee of drie korte stoten op geven, vooral als er teweinig breedte overblijft op de weg om de bus of vrachtwagen tussen te plooien.

Een bijzonder fenomeen is de absolute afwezigheid van het begrip remafstand en tussenafstand tussen twee voertuigen.

Naast het gewoon remmen kan men immers steeds opschuiven, is er geen plaats genoeg dan kan met trompen om de andere weggebruikers plaatst te laten maken. Iedere chauffeur is immers steeds bezig met plaats te maken en met plaats te zoeken. Het aantal voertuigen per vierkante meter asfalt neemt hierdoor sterk toe wat in de steden tot een bijzonder aangename drukte leid. Men voelt zich er nooit alleen.

In aanvulling met al het bovenstaande gebeuren hier echter vrij weinig ernstige ongevallen, dit kan alleen maar omdat de iranezen zeer goede en aandachtige chauffeurs zijn. Als er een chauffeur een bizar manouver doet wordt dit door de andere weggebruikers snel en feilloos opgevangen, desnoods door naast de weg te rijden of plots te stoppen.